Een meeslepende pageturner voor alle generaties – van young adult tot ouder – over de middelbareschooltijd van Richard in de roerige jaren 70. Jeugdtrauma, de hunkering naar vriendschap en liefde, pubergedrag, de eerste keer seks, verraad, angst voor verlies, het doembeeld van de naderende “volwassenheid” – het komt allemaal aan bod. Een universeel verhaal!
Deze roman van Remco Coppejans leest als een trein. Wanneer je eenmaal begint met lezen kun je niet meer stoppen. Het verhaal speelt zich af in de zeventiger jaren en de situaties die voorbij komen zijn zeer herkenbaar voor mij. De puberteit perikelen van de hoofdpersoon zijn zeker ook herkenbaar voor andere generaties dan degenen die opgroeiden in de zeventiger jaren. Kortom een zeer aan te bevelen roman.
Ik vond de start erg goed en zat meteen in het verhaal. Het verhaal is geschreven alsof dit het levensverhaal van de schrijver zelf is en dat vind ik erg knap. Remco Coppejans heeft een mooie schrijfstijl die makkelijk wegleest, alsof het ook heel vloeiend uit de ‘pen’ van de schrijver is gerold. Ik vind het bijzonder dat deze vertellende schrijfstijl niet verveelt, want dat is altijd het risico. Het las zelfs erg prettig. Het hele boek is zo beeldend geschreven dat je over de schouder van de hoofdpersoon meekijkt. Ook de tijdgeest van de jaren 70 is erg goed neergezet en de schrijver heeft er duidelijk plezier in om alles erbij te betrekken, of uit zijn geheugen te putten. Mooie details, zoals over het Troskompas, de retro tv-programma’s, de films, de muziek (graag een playlist op Spotify!) en de politieke context. Dit vraagt om een vervolg, een absolute aanrader.
Remco vroeg mij Paulinaweg 100 te lezen vanuit mijn kennis en ervaringen als psycholoog in de jeugdzorg, en dat heb ik met veel plezier gedaan. Los van het intense en ook spannende verhaal vind ik dat iedere puber en zijn of haar ouders dit (soort) boek(en) zouden moeten lezen. Je moet er op tijd bij zijn. Toen ik het uit had, wilde ik heel graag weten hoe het daarna verder ging met Richard!
Paulinaweg 100 is de coming of age roman waarin het Richard, de ik-persoon en anti-held, niet lukt om een dramatische gebeurtenis in zijn prille puberteit te verwerken. Dit is tevens het hoofdthema van het verhaal dat gesitueerd is in Vlissingen en Utrecht, tijdens de middelbareschooltijd in de ruige jaren 70.
Is Richard verraden door zijn beste vriend die hij liefhad als een broer, die hij het meeste vertrouwde, of is het allemaal anders verlopen? Bij een aanhouding door de politie voor een futiliteit neemt hij een beslissing, die de loop van de geschiedenis sterk beïnvloedt. Naarmate hij ouder wordt, vlucht hij in toenemend verslavingsgedrag. Het zinderende slot dat zich in Utrecht afspeelt, eindigt in een dramatische climax, die Richard desondanks hoop biedt.
Wie je ook bent, dit boek brengt je terug naar je eigen jeugd, je puberteit, je oude vrienden, foute keuzes en mooie avonturen. Misschien ga je denken: ik had het eigenlijk best goed, of juist het tegenovergestelde. Dat is het mooie van lezen: je haalt eruit wat voor jou belangrijk is.
Een paar stukjes tekst:
Benieuwd naar het hele verhaal? Het is nu te koop! Ga naar jouw plaatselijke boekhandel, zij zijn belangrijk en zoveel meer dan boekverkopers. Of bestel het boek hier.
Remco Coppejans is in 1962 geboren in de Walstraat in Vlissingen boven wolwinkel “De Lelie” die door zijn moeder beheerd werd. Zij deed dat met enorm veel plezier, totdat het gezin verhuisde naar Tuindorp en later naar Paauwenburg.
In latere jaren heeft hij het VWO op RSG Scheldemond, en de HEAO op de HZ met succes afgerond.
Coppejans woonde langere tijd in Utrecht en Rotterdam voordat hij terug naar Zeeland verhuisde.
https://www.internetbode.nl/vlissingen/404074/terug-naar-het-vlissingen-van-de-jaren-zeventig
Dit is de eerste blog, lees daaronder waarom ik die geschreven heb.
1 november 2023
Waarom zelf uitgeven?
Een maand of vier nadat ik spontaan begonnen was met schrijven, dacht ik mijn conceptroman klaar te hebben. Het was in mei 2019 dat ik de eerste 50 pagina’s van het manuscript opstuurde naar een literaire agent. Een dag later kreeg ik een vernietigende reactie terug. Hij had op alle punten gelijk, zo bleek toen ik eenmaal tot rust was gekomen.
Ik besloot eerst maar eens een boek óver schrijven te lezen. Dat werd “Over schrijven” van Stephen King, niet veel later gevolgd door “De wil en de weg” van Jan Brokken.
Vasthoudend vervolgde ik mijn weg, schrappend, herschrijvend, nieuwe elementen toevoegend, betere dialogen, etc. Een jaar later vond mijn herschreven manuscript weerklank bij Lex Jansen, via het blad Schrijven en Schrijven Online. Hij zette mij op het juiste spoor (zie ook mijn dankwoord achterin het boek).
In 2022 vond ik het ondertussen tijd om te gaan publiceren, maar hoe, door welke uitgeverij? Ik zond mijn manuscript naar meerdere gerenommeerde grote en diverse kleinere uitgevers. Ongeveer een halfjaar later was het me duidelijk. Geen interesse, op één na: die wilde het wel uitgeven, maar alleen als ik de eerste honderd exemplaren zélf tegen de winkelwaarde zou kopen. Later bleek dat nog meer partijen deze weg hadden ingeslagen.
De boekenwereld, die ik altijd geromantiseerd had, waarin je wordt geholpen door een slimme redacteur die jou helpt om het boek een kans te geven op de markt, had geen trek in mijn werk. Van de meesten kreeg ik niet eens een ontvangstbevestiging.
Of men had geen tijd, getuige de timing van hun afwijzingen. Zo was mij bijvoorbeeld op 1 november toegezegd dat ik uiterlijk 3 maanden na indiening van mijn manuscript een gefundeerde reactie mocht verwachten. Precies op 1 februari daaropvolgend kreeg ik het antwoord dat “wij uw manuscript beoordeeld hebben, maar dat we helaas hebben moeten constateren dat het niet in ons fonds past. Reacties op deze mail worden niet beantwoord.”
Een standaard afwijzing die ze beter direct hadden kunnen sturen, want hun “fonds” was me bekend: ze gaven werkelijk álles uit.
Het thema is universeel, maar anders uitgewerkt dan in de door de uitgeverswereld gedefinieerde ‘literatuur’. Ik verwijs je graag naar pagina 218 waar de hoofdpersoon nadenkt over de literatuur. Het komt vrijwel overeen met de mening van Alex Boogers zoals verwoord in zijn manifest Lang leve de lezer. Niet voor niets wordt er nauwelijks meer gelezen, en steeds minder door jongeren, op de huidige – hopelijk blijvende – Tiktok-hype na.
Het boek is een fictief, op bijna realistische wijze beschreven verhaal vol ellende, tristesse en onzekerheid bij het opgroeien, waarin voor velen herkenbaar is beschreven hoe pubers zich ten opzichte van elkaar en hun ouders kunnen gedragen en hoe dat knaagt aan Richard. Het is een ‘coming of age’ roman pur sang zou ik haast zeggen, een mening die gedeeld werd door een groot aantal ‘normale’ testlezers.
Wilde ik eigenlijk wel deel uitmaken van dat wereldje?
Ondertussen kwamen landelijk vooral boeken in het nieuws, waarbij ik direct een hoog grachtengordelgevoel kreeg. Dat ging maar door, en ook al zijn die schrijvers ongetwijfeld erg begaafd, ze spreken slechts een elitair publiek aan. Voor hun uitgevers net genoeg om uit de kosten te komen, en ondertussen kon men pronken met hun geweldige keuze. Op die manier houd je jezelf in stand en blijf je je verheven voelen boven het plebs, en de schrijvers die massaal (o.a.) voortkwamen uit de Coronapandemie. Literair agenten en uitgevers stopten met het beoordelen van nieuwe manuscripten, toch een van hun primaire taken denk ik, maar als je het woord ‘slushpile’ googelde kwam er geen eind aan.
Toch wil iedere (beginnende) auteur tot die wereld behoren. Ook ik, met mijn romantische ideeën. Maar waarom? De beloning is te schamel om er van te kunnen leven.
Ik troost me bij de gedachte dat onze uitgeverijen ook hele nuttige dingen doen, zoals het vertalen van de beste Amerikanen, zoals Salinger, Bukowski, Frantzen. Maar ja, dat zijn gegarandeerde bestsellers. En ze zorgen goed voor al het moois dat uit Nederland komt. Wij hebben Grunberg, Wieringa, Koch, Brusselmans, Buwalda, die zichzelf al meerdere keren overtroffen hebben. Stuk voor stuk halen zij ongekende niveaus – ga ze kopen bij de plaatselijke boekhandel, leen ze bij de bieb!
Gaandeweg ben ik me gaan verdiepen in de mogelijkheid om mijn roman zelf uit te geven.
En zo is Panta Ré ontstaan.
Vervolg, 15 november 2023
Deze blogs zijn geschreven ter vermaak, om reacties uit te lokken. En niet in de laatste plaats omdat marketingmensen beweren dat het goed is om hier, op Panta Ré, ‘content’ te plaatsen.
Daar ben ik het wel mee eens; ik richt me op boeken en schrijven, en de downside ervan. De bittere waarheid is dat je bijna kansloos bent bij de huidige uitgeverijen, als debutant.
Wie zich om welke reden dan ook beledigd voelt, moet vóóral reageren. Dat is de reden dat ik de bovenstaande blog heb geschreven over het Grachtengordelwereldje. Ik daag je graag uit, ook al zijn er veel belangrijker onderwerpen om je mee bezig te houden.
Over schrijven
In Paulinaweg 100 volg je de puberteit van een jongen, Richard Koolterp, vanaf het moment dat hem iets dramatisch is overkomen, en wat hem blijft achtervolgen. Pas vele jaren later, in gesprekken met ene Kurt, begint hij te begrijpen wel invloed bepaalde gebeurtenissen en mensen op hem hebben gehad.
In de tijd dat Richard opgroeide stond de psychologie nog in de kinderschoenen. Als je een probleem had moest je het zelf maar oplossen. Dat is ook nu vaak nog zo, niet meer door gebrek aan kennis, maar door gebrek aan psychologen.
Ik hou van verhalen met drama en humor, maar alleen als je werkelijk betrokken raakt met de hoofdpersoon. In Paulinaweg 100 is het aan de lezer om mee te gaan in de gedachtewereld en emoties van een jongen die steeds iets wijzer lijkt te worden. Maar is dat echt zo, wordt hij daar wel beter van? Maakt hij de juiste keuzes, of gaat het juist van kwaad tot erger? Wie kan hij nog vertrouwen? Tijdens het schrijven ging ik steeds meer een beetje van dat ventje houden. Waar heeft een opgroeiende tiener het meest behoefte aan? Weet jij nog wat je gedachten waren op je 13e of zelfs je 18e?
Het is een psychologische roman, een ‘coming of age’ roman, zoals bijv. Vanger in het koren van Salinger, Kind onder Kannibalen van Bukowski, of Karakter van Bordewijk, Ik Jan Cremer van Jan Cremer. Niet dat ik me daar op enige wijze mee vergelijk qua kunde, maar de thematiek is dezelfde: de weg naar volwassenheid, de ellende die je kan meemaken als afwijkende puber, het loslaten van je ouders. Ik denk dat kinderen nooit iets verkeerd doen tot pakweg hun 20e. Pas daarna zijn ze min of meer in staat om goed van kwaad te onderscheiden, en kunnen ze ook bewust volstrekt egoïstische keuzes maken die ten koste van anderen gaan. Kinderen die andere kinderen pesten doen dat nooit bewust. Maar als je na je 20e nog steeds gericht bent op het kapotmaken van anderen, dan is er iets met joú aan de hand en moet je hulp gaan zoeken.
Iedereen kan schrijven, maar simpel schrijven is zó moeilijk. Over ieder woord, iedere zin, de opbouw, vorm, consequente stijl heb ik nagedacht om het leesbaar te maken én te houden. Ik heb er vier jaar over gedaan om dat te bereiken en ik ben blij dat dit door de lezers wordt bevestigd. Jan Vantoortelboom, die vorige week de Boekenbon Literatuurprijs heeft gewonnen, prijst Paulinaweg 100 aan. Wat hij geschreven heeft en waar hij mee gewonnen heeft – MAUK – is zo ongelooflijk knap. Dat zou ik nooit kunnen. Onze boeken zijn 180 graden verschillend en toch prijzen we elkaars werken. Hij op zijn manier, ik op de mijne. Dat is een mooi gegeven in de literatuur.
Je zal veel situaties en hotspots in Vlissingen tegenkomen. Maar het had net zo goed kunnen spelen in Hengelo,, of Brest, of Blackpool voor mijn part. Maar natuurlijk zal het voor de echte Vlissingers een feest van herkenning zijn.
En dan natuurlijk het middelbare schoolleven en het voetballen bij VC Vlissingen aan de Irislaan. De vetes met Middelburg, toen nog wel. Én de jaren 70: het tijdsbeeld zal voor de oudere lezer zeer herkenbaar zijn. Zo is de kaft tot stand gekomen. Met dank aan de Vlissingse kunstenaar Hans Bommeljé. Na mijn beschrijving van het boek wist hij binnen enkele dagen met dit ontwerp te komen. Ontzettend knap.
Waar zouden we zijn zonder creatieve mensen? Zonder muziek, boeken, schilderkunst?
Wilt u het boek bestellen?
Dat kan hier of ga naar uw favoriete boekhandel.